Menu

Artikelen:

Dierenartsen:

Lezers vertellen:

Zoeken:

(Typ woord en druk op "enter")



Parkieten-Freak! website
Op het web

Dagboek van een jonge grasparkiet:


Aflevering 12: Let's rock Croky!

Het is inmiddels al weer ruim 7 maanden geleden dat ik bij mijn huisgenoten ben komen wonen. Als een jong, lief en onschuldig grasparkietje deed ik hier mijn intrede. Nu ben ik nog steeds erg lief maar veel van mijn jeugdige onschuld heb ik inmiddels verloren. Maar ja....wat wil je? Als je bij twee ongevleugelden intrekt, dan kun je dat verwachten. Wie met pek omgaat, wordt met pek besmeurd. Daar komt nog eens bij dat mensen af en toe behoorlijk eigenaardige wezens zijn. Nu is het zo dat ik een gezellige en begripvolle grasparkiet ben, maar ook voor deze kromsnavel zijn er grenzen aan loyaliteit en tolerantie. Neem nu laatst. Terwijl mijn huisgenote een Cd'tje met populaire muziek opzette nodigde ze me uit om op haar vinger te komen zitten.

Nah..... gezellig dacht ik! Ik hoopte stiekem dat ik een stukje appel kreeg of zo......
Al snel had ik door dat er geen fruithap gepresenteerd ging worden. Terwijl ik op haar vinger zat werd ik overrompeld door een broeierige blik in haar ogen. Haar hand bewoog zachtjes op de maat van de muziek heen en weer. Het geheel werd nog vreemder toen ze uitermate vals mee begon te zingen. Opeens vroeg ze "Croky lekker dansen?" Wel heb je ooit! Nou schijnt het zo te zijn, dat mijn voorgangster dit een verschrikkelijk leuk tijdverdrijf vond. Vooral tijdens Alicia Bridges' "I like the nightlife" ging Croky de eerste totaal uit haar dak. Hevig kopschuddend swingde ze met haar soepele parkietenlijfje op deze discoklassieker mee. Headbangen heet dat geloof ik. Nou, ik niet mensen.....ik ben niet zo'n extrovert type.

De door mijn huisgenoten gedraaide muziek spreekt me ook niet aan trouwens. Meerdere genres hebben ze al op me afgevuurd, van jazz tot klassiek en van funk tot romantische vioolklanken....het is gewoonweg niet mijn smaak. Mijn warme parkietenhartje gaat er echt niet sneller van kloppen. Laat staan dat ik op deze muziek ga staan te dansen, echt niet.....en het bevalt me helemaal niks. Ik laat overigens duidelijk merken dat ik niet gecharmeerd ben van dit experiment dat ingezet is door mijn huisgenote. Ik blijf gewoon stokstijf op haar vinger zitten en ga met een bewolkte blik een beetje verveeld en ongeïnteresseerd de andere kant op zitten kijken. Tussendoor ga ik me een paar keer heel provocerend uit zitten rekken. Ik hoop dat deze (door mij persoonlijk uitgevogelde) tactiek gaat werken. Als ik nou maar stug volhoud, dan waait deze noviteit vanzelf over. Hoop ik.

Wat mij echter wel aanspreekt, is een goed praatprogramma op de radio. Daar kan ik tenminste wat mee. Vooral de nieuwsuitzendingen gemaakt door het Hilversumse journaille hebben mijn interesse. Ik kwebbel en praat tijdens de uitzendingen gewoon wat mee, om op het hoogtepunt van alle gepresenteerde ellende ineens keihard "Croky wil knuffelen" of "lekker diertje!" te roepen. Of wat denken jullie van "O ja, dat is lekker!" tijdens de verkeersinformatie? Kijk, dat sorteert effect met name als er flink veel files staan. Dat vind ik nou leuk! Het wordt overigens nog veel leuker als je meteen daarna hard met je favoriete belletje rammelt. Dat doe ik als understatement, om als het ware mijn uitspraak wat meer gewicht te geven. Dan krijgt het geheel net iets extra's!

Heerlijk is dat, ik kan er echt van genieten. Van dat soort momenten krijg ik als het ware vleugels. Ja, lieve mensen, dat zijn de leuke dingen van het leven. Eigenlijk heb ik niet eens zoveel te klagen hoor. Hm....alhoewel? Vorige week zat ik met mijn vriend aan tafel. Hij had even daarvoor de auto schoongemaakt en had tussen de bonnetjes en lege waterflesjes nog een tweetal Shell-benzinezegeltjes gevonden. Nou is mijn vriend een echte Nederlander en dus een verwoed verzamelaar van dit soort lokkertjes. Hij legde met een tevreden en goedkeurende uitdrukking op zijn gezicht de gevonden kleinoden op tafel. Het alom bekende Shell logo lag naar beneden en de plakzijde naar boven gekeerd. Nou wil het toeval, dat ik me zojuist in de keuken opgefrist had. Even snel een bad genomen, jullie kennen dat wel.

Nietsvermoedend ging ik een kijkje nemen bij mijn huisgenoot. Ik wilde graag weten wat hij aan het doen was en keek of hij toevallig iets lekkers in zijn handen had wat ik ook graag lustte. Ik liep dus over de tafel met mijn natte pootjes naar hem toe en ging gewoon vragend naar hem staan kijken. Ik stond daar overigens best lekker boven op die zegeltjes. Totdat ik ontdekte dat deze brandstofgigant zijn cliëntèle wel heel letterlijk aan zijn product wil binden. De twee zegels kleefden enorm aan mijn nog vochtige rechterpoot. Ik maakte achterwaartse trapbewegingen om ze kwijt te raken, maar het mocht niet baten. Lopen ging ook moeizaam en resulteerde in een gigantische sliding waar menig beroepsvoetballer jaloers op zou worden. Zelfs wegvliegen loste niets op. Mijn huisgenote stak gelukkig de helpende hand toe, en verloste me van die plakkerige dingen. De spaarzegelkoning onderging dit alles gelaten en vreesde dat zijn zegels onklaar waren geraakt door het hele gebeuren. Zelfs dat was niet het geval. Met mijn hulp heeft hij ze met wat kunst- en vliegwerk keurig opgeplakt!

Tja, zo zie je maar. Je woont al een half jaar bij twee mensen en nog heb je niet alles meegemaakt. Zo heb ik deze week ook voor het eerst in mijn kooitje buiten op de tuintafel gestaan. Het was een prachtige voorjaarsdag en het milde zonnetje zorgde voor een aangename sfeer op het terras. Ook vond ik het leuk om de vogels van dichtbij te horen fluiten. Mijn huisgenote zat naast me op een stoel als een soort bodyguard, want je weet maar nooit of er toevallig een hongerige kat langskomt die trek heeft in een mals parkietenboutje. Na een uurtje gingen we weer naar binnen en na het avondeten mocht ik weer vrij door de huiskamer vliegen. Zittend op de schouder van mijn huisgenote was ik er getuige van dat zij een Cd'tje uit de kast nam en die vervolgens in de daartoe bestemde speler legde. Ik voelde direct nattigheid mensen en ik kreeg wederom een uitnodiging om op haar vinger te komen zitten.......

Direct bij het horen van het eerste nummer voelde ik dat er iets bijzonders met me gebeurde. Of ik nu wilde of niet, het overkwam me gewoon. Ik probeerde me nog te verzetten tegen het gevoel maar eigenlijk wist ik al dat ik dat niet kon. Deze voor mij nog onbekende CD had het helemaal. Wat een ritme! Wat een heerlijke muziek! Voor het eerst in mijn leven veerde ik spontaan door mijn pootjes en maakte voorzichtige ritmische bewegingen met mijn kopje. Mensen, ik geloof dat ik gedanst heb......een beetje dan!
"Do it again", zo heet mijn favoriete nummer. Ik zal jullie verklappen dat mijn huisgenote en ik de voorliefde voor dezelfde muziekgroep delen. Zij houdt meer van het recentere werk en ik van het eerdere werk uit de 70'er jaren.
Steely Dan. That's my music! Let's rock! Veel groeten van jullie gevederde vriend Crocky en tot de volgende keer!

Naar boven

Dagboek van een
jonge grasparkiet

Deel 1: Even voorstellen
Deel 2: Nieuwe dingen
Deel 3: Het dagelijkse leven
Deel 4: Twiggy komt logeren!
Deel 5: Croky en Twiggy
Deel 6: Tegenslag
Deel 7: Croky's hobby's
Deel 8: Kerels onder elkaar
Deel 9: Vakantie
Deel 10: Croky de pechvogel
Deel 11: Croky als tafelgenoot
Deel 12: Let's Rock, Croky!
Deel 13: Het feest

Home