• » Home
• » De grasparkiet
• » Verzorging
• » Voeding
• » Tam maken
• » Ziekten
• » Kweken en broeden
• » Grasparkieten FAQ
• » Links
• » Forum

• » Pellets, wat zijn dat?
• » Grasparkieten & reizen
• » Hoezo, bijten?
• » Drinkwater en vogels
• » Teflon en vogels
• » Uitwerpselen van vogels
• » Communicatie
• » Alternatief speelgoed

• » Lijst van dierenartsen
  gespecialiseerd in vogels

• » Tico
• » Alexander en Maxima
• » Dertien zieke vogels
• » Ollie
• » En toen kwam Nelson...

Zoeken:

(Typ woord en druk op "enter")

Parkieten-Freak! website
Op het web

Eens in de zoveel tijd gaat mijn verzorgster naar de dierenwinkel om mijn persoonlijke voorraad voedsel en schelpenzand aan te vullen. Dat is altijd een spannend moment voor mij. Je weet immers nooit of ze nog iets extra's meebrengt, een nieuw speeltje of zo! En jawel hoor, de laatste keer was het raak en ik kreeg tot mijn verbazing een nieuw badje! Ik stond er wel even raar naar te kijken, het is namelijk wat groter dan het vorige, en helemaal doorzichtig. Nieuwsgierig als ik ben besloot ik dit fraai gestileerde badhuisje eens nader te gaan bekijken. Wijdpoots en stoer nam ik plaats in de opening om op mijn gemak wat geluiden te produceren en natuurlijk ook om gezellig te kletsen. Geconcentreerd luisterend naar mijn eigen monoloog, genoot ik volop van het sublieme akoestische effect.

Heerlijk dat galmende geluid, ik kan er geen genoeg van krijgen. Helemaal niet sinds ik recentelijk het geluid van de Braun "Plak-Control" aan mijn repertoire heb toegevoegd. Deze elektrische tandenborstel van mijn huisgenote maakt een aangenaam zoemend geluid. Dit apparaat kan op twee snelheden het gebit reinigen: en ik doe moeiteloos zowel de snelle als de langzame variant na. Trouwens, tanden poetsen vind ik helemaal het einde. Vooral de schuimontwikkeling van de tandpasta boeit me enorm. Het liefst ga ik dat van heel dichtbij zitten bekijken: vanaf de tandenborstel dus. Dat is nog een hele klus, want ik moet me goed vasthouden, anders schuif ik eraf. Natuurlijk hou ik in de gaten of er wel goed gepoetst wordt en niet zonder reden!

Laatst zat mijn huisgenote van een salmiaklolly te genieten, ook al is ze de leeftijd waarop men doorgaans dit soort lekkernijen pleegt te eten al enkele decennia te boven. Terwijl ik op haar schouder zat, kon ik niet anders dan toekijken hoe zij al sabbelend aan het genieten was van die lolly. Het witte stokje stak uitdagend uit haar mond. Dit werd me teveel mensen. Ik kon het niet meer aanzien. Croky wil ook zo'n stokje. De salmiakbol op zich interesseert me niet zoveel maar het witte houtje dat er aan vast zit des te meer. Zodra dat stokje uit haar mond steekt, spring ik er meteen op. Desnoods ga ik er met één poot aanhangen; ik kan het gewoon niet laten. De lege lollystokjes zijn altijd voor mij; die pak ik op met mijn snavel en loop daar lekker mee over de tafel.

Hier boven is mijn ongevleugelde vriend aan het genieten van een bord raapstelenstamppot. Zoals jullie zien sta ik hongerig en begerig toe te kijken. Het water loopt me in de snavel. Dat lust ik ook wel! Mijn huisgenoten vinden het echter niet goed dat ik een snaveltje meepik van deze dampende Hollandse kost. Ik mag er alleen maar naar kijken en aankomen niet. Niet dat ik me daar veel van aantrek overigens, want ik spring gewoon op de rand van het bord en sla razendsnel toe. Ik prop mijn snavel vol stamppot en ga dat gewoon op een veilige plaats op zitten eten om als het kan even later weer toe te slaan. Meestal krijg ik echter niet de kans om mee te genieten van hun maaltijden, daar ik rond dat tijdstip meestal in mijn kooitje vertoef.

Als mijn huisgenoten hun buikjes weer rond gegeten hebben gaat het deurtje van mijn parkietenhuis weer open. Soms heb ik geluk en staat er nog een bord met etensrestjes op tafel. Als een echte "scharrelparkiet" ga ik dan rustig lopen grazen en kijk of er iets van mijn gading bij is. Vandaag heb ik geluk. Zojuist heb ik een brok gekookte aardappel gescoord, de helft kleeft nog onder aan mijn snavel. Ik heb er gewoon pretlichtjes van in mijn ogen! Ja, eten is een plezierige bezigheid, maar soms is het oppassen geblazen. Laatst liep ik nietsvermoedend over het aanrecht in de keuken. Iemand had daar een schaaltje neergezet, met iets wits erin. Geen idee wat het was dus ik dacht: laat ik daar eens overheen gaan lopen om te kijken wat erin zit........

Nou, dat heb ik geweten zeg! Ik zakte tot aan mijn dijbenen weg in een dikke vloeistof. Mijn vriend noemt het yoghurt. Ik noem het smurrie. Natuurlijk vloog ik er snel uit en zocht naar de eerste de beste vrije schouder om op te landen. De gelukkige schouder behoorde toe aan mijn verzorgster, en direct heb ik mijn yoghurt-poten afgeveegd aan haar sweater zoals het een nette vogel betaamt. Tja, mensen eten vreemde dingen af en toe, maar ook wel hele lekkere dingen. Tijdens hun warme maaltijd krijg ik eigenlijk altijd wel een klein stukje groente of fruit, en 's-avonds af en toe een paar druppels yoghurt als dessert. Zo eet ik als grasparkiet toch ook een klein beetje met de pot mee!

Kijk eens wie hier boven op de foto zit? Herkennen jullie dit fraaie blauwe popje nog? Inderdaad, het is mijn zusje! Twiggy heeft hier namelijk een paar dagen gelogeerd! Twee maanden geleden heb ik haar voor het laatst gezien tijdens mijn 3-weekse vakantie. Ze is niets veranderd en we herkenden elkaar direct. Uiteraard hebben we zwaar zitten knuffelen samen. Twiggy is overigens helemaal in de ban van de telefoon van mijn huisgenoten. Het liefst gaat ze er bovenop zitten zoals op de foto, maar ook de achterkant van het toestel heeft haar belangstelling. Ze hangt dan helemaal voorover en zit naar de bedrading te kijken. Of zou er soms iets lekkers achter liggen? Hm.....misschien moet ik zelf daar toch ook eens gaan kijken!

Zo mensen, het wordt tijd dat ik mijn huisgenoten eens wat ga helpen. Ze zitten samen met rode hoofden aan de grote ovale tafel in de huiskamer. Ze zijn papieren aan het verzamelen voor hun belastingbiljetten. Hulp van een grasparkiet is hierbij broodnodig. Alles ligt nu namelijk op stapeltjes en dat moet veranderen. Eens even kijken....als ik die papieren van hem nou eens bij die van haar leg? Of zal ik ze allemaal uitspreiden over de tafel? Nee wacht, ik gooi er een stel op de grond, dat is leuk! Je kunt er ook lekker in bijten zeg! Hé, wat is dat nou? Er blijft er een nota aan mijn poot hangen! Oei mensen......ik geloof niet dat mijn hulp hier gewaardeerd wordt! Dit blauwe ventje trekt zich op zijn gemak even terug en gaat op het toetsenbord (bij de pauze toets) een verkwikkend dutje doen.
Veel gevleugelde groeten en tot de volgende keer maar weer!